Tarcze herbowe

Tarcza herbowa to element herbu, pierwotny i podstawowy. To od tarczy herbowej rozpoczyna się historia. Jest to zasadnicza część herbu, pokryta barwą i wizerunkiem godła.

Słowo tarcza nasuwa w pierwszym skojarzeniu tarczę obronną, rycerską, znaną z historycznych bitew. Rycerze i wojownicy, walczący w politycznej sprawie, broniąc swojego kraju posługiwali się tarczami, aby zasłonić własne ciało przed ciosem nieprzyjaciela. Tarcza wysuwana przed siebie, w stronę wroga, symbolizowała opór, kontrolę i przewagę Znajdując się po drugiej stronie tarczy (za nią) można doszukać się symboliki przynależności do państwa, narodu, grupy społecznej.

Z biegiem lat tarcze ewoluowały i zmieniały swoje kształty a także przeznaczenie.

Z czasem, kształt tarczy stawał się coraz bardziej swobodny, a w wpływało na niego wiele czynników. Zmiany społeczne, polityczne, ustrojowe, a nawet religijne (kościelne), rozwój nauki, posiadanie wiedzy i zdobywanie umiejętności jej wykorzystania.
Obecnie kształt tarczy jest zawarty w opisie herbu i ściśle wiąże się z jego historią i tradycją. Istotą kształtu jest współistnienie i powiązanie z pozostałymi elementami danego herbu. Całość herbu musi się ze sobą wiązać pod każdym względem. Herb ma swoje znaczenie w historii danej grupy społecznej. Każdy jego element ma heraldyczne wyjaśnienie, a co za tym idzie, polityczne i społeczne powiązanie. Z każdym elementem herbu wiąże się konkretny czynnik decydujący, że to właśnie taki, nie inny człon znajdzie się na herbie, o konkretnym kształcie.

[Narodowe kształty tarcz zmieniały się na przestrzeni wieków.

Współcześnie, kraje posiadają określone kształty tarcz herbowych, niepowtarzalne dla każdego z nich. Wyróżnimy więc tarczę francuską, niemiecką, włoską, angielską, szwajcarską, hiszpańską i polską.
Gdyby spojrzeć na kształty tarcz herbowych, jakie wystąpiły na przestrzeni dziejów, widać pewną zależność. od XIII do XVI wieku tarcze charakteryzowały się prostotą, nieskomplikowanym kształtem. Do XVIII wieku tarcze wyglądały skomplikowanie i wzniośle. Posiadały sporo zagmatwanych elementów, a ogólny zarys nie przypominał żadnego zdefiniowanego kształtu. XIX wiek to znów tarcze bardzo proste, symetryczne i łatwe w odwzorowaniu. Nowe kształty pokrywały się z tymi znanymi sprzed pięciu wieków.

Tarcze herbowe mają swój określony kolor, który w heraldyce nazywany jest tynkturą.

Początkowo stosowano pięć kolorów: niebieski, czerwony, zielony, purpurowy i czarny oraz dwa metale: złoto i srebro. W późniejszym czasie posunięto się do poszerzenia gamy barw o dodatkowe kolory. Właściwie, barwy dodatkowe czyli wszystkie te, które nie były uznane przez heraldykę w XII wieku uznawane są za niewłaściwe, czyli inaczej mówiąc niezgodne z prawem heraldycznym. Stosowanie barw spoza klasycznego kanonu tynktur może wypływać z niedostatecznej wiedzy heraldycznej projektantów nowych herbów, jednak są one niekiedy zatwierdzane przez autorytety heraldyczne. Sprawa kanonu barw dopuszczalnego przez heraldykę pozostaje więc otwarta.